Victor Jara was zo een beetje de Chileense Bob Dylan. Een poëet en protestzanger die een sleutelrol speelde bij het elan dat de Chileense cultuur eind jaren '60 kende. Zijn grote doorbraak kwam er toen hij in 1969 samen met de groep Quilapayùn het Eerste Festival van het Nieuwe Chileense Lied won in het Estadio Chile. Vier jaar later zou hij in datzelfde Estadio Chile minder prettige tijden kennen. Gruwelijk gefolterd - de handen verbrijzeld - werd hij één van de eerste slachtoffers van de staatsgreep van Pinochet.
Als eerbetoon werd een paar jaar geleden het Estadio Chile omgedoopt tot Estadio Victor Jara. Hollywood plant een biografische film...
naar de fabriek holde waar Manuel werkte.
Met je brede glimlach en de regen in je haar;
niets anders telde; je zou hem zien
Vijf minuten, meer niet, je hele leven in vijf minuten.
De sirene loeit, het werk moet hervat.
En waar je loopt, verlicht je alles
In vijf minuten ben je opengebloeid.
En hij trok naar de bergen ten strijde.
hij had nog nooit een vlieg kwaad gedaan
en in vijf minuten was alles voorbij.
De sirene loeit, het werk moet hervat.
Velen zullen niet meer terugkeren
en één van hen is Manuel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten