Classic Clip 7 : Marlène Dietrich : "Quand l'amour meurt"

Haar doorbraakfilm, "Der Blaue Engel", liet er geen twijfel over bestaan: Geen man was veilig voor Marlène Dietrich. Welke kerel kon onverschillig blijven voor de aantrekkingskracht van de Pruisische schone? Was het trouwens niet fascinerend hoe ze die sukkel van een tegenspeler (Emil Jannings) schaamteloos in het verderf stortte? Het was vooral hoogst onfatsoenlijk, raasden nogal wat critici. Zedenverwildering!

Als een volleerde schockrocker ging Dietrich in haar volgende film, "Morocco", nog een stapje verder. Ze verscheen uitdagend in een mannenpak. En om alle twijfel weg te nemen, kuste ze -als toetje- een andere vrouw vol op de mond. Zulk androgyn gedoe werd begin jaren '30 maar matig geapprecieerd door de filmkeuring. Maar Dietrich, die de scene trouwens zelf had voorgesteld, bedacht ook een list om het de censoren moeilijk te maken. Het trukje met de bloem: Vooraleer de vrouw te kussen, neemt ze een bloem van haar aan. Later geeft ze die aan Gary Cooper. Als men de schaar zou zetten in de befaamde zoen, zou die bloem uit het niets verschijnen.

Niemand was nog veilig voor Marlène Dietrich: geen man, geen vrouw zelfs niet de filmkeuring.

Uit de film "Morocco" van Josef von Sternberg (1930)

De onweerstaanbare Dietrich? Kijk ook eens naar deze scene uit Shangai Express.

Peintre Moke

In het werk van Peintre Moke (1950-2001) staat het alledaagse leven in Kinshasa centraal. Burenruzies, nachtelijke feesten, het openbaar vervoer, ceremonies, barscenes,... Moke serveert de Congolese maatschappij op zoetzure wijze.

"Moke signe le plus souvent « peintre Moke », ce qui montre que pour lui, la peinture est un métier. À part Cheri Samba, qu, lui, a fait école, aucun peintre populaire à Kinshasa n’a connu une carrière comparable, ni atteint une telle adhésion du public ; elle peut être comparée à celle que connaissent certaines figures de la musique congolaise."

Joe Matt: "Spent"

Tijd voor wat plaatsvervangende schaamte! De autobiografische strips van Joe Matt mogen immers steevast geklasseerd onder de rubriek 'Genant'. Ook met zijn nieuwste boek "Spent" is er geen beterschap: het handelt over zijn pornoverslaving. Genant. Maar vaak ook hilarisch. Liefhebbers van neurotische gedachtenwissels worden door deze Amerikaan zelden ontchoogeld.
Een Joe Matt-fan kan echter wel best over een meer dan gemiddelde dosis geduld beschikken. Het tergend trage ritme waarmee hij zijn strips uitbrengt, is er de laatste jaren immers enkel maar op achteruit gegaan. Als een slak die volledig tot stilstand komt. Voor dit boek heeft Joe Matt maar liefst acht jaar nodig gehad.

Meet the original antihero Joe Matt: a master of a domain that includes over twenty-three self-edited eight-hour-long videotapes of bootlegged pornography; a penny-pincher who never fails to make a dime off his friends; a chronic masturbator who doesn't understand why he never has a girlfriend; an obsessive collector frantically searching for the toys of his childhood; a callous son who throws out every gift his mother gives him; a man so lazy that he urinates in a bottle rather than walk to the bathroom. Everyone and everything is fodder for Matt's autobiographical comics, and his biggest target for ridicule is himself. SPENT collects the story originally serialized in issues #11 - 14 of his infamous comic book series, Peepshow.

Klik hier voor een preview uit het album SPENT.
Zie ook: de blog van Joe Matt op Myspace

Spent
Joe Matt
Drawn and quarterly 2007
isbn 9781897299111
120 pag.

Back to Retro

Tekenfilms en design uit de jaren '50 en '60 overgoten met een saus van punk en anarchy: Ook illustrator Tim Biskup kijkt met plezier achterom. "Tim's career in animation led him through nearly every studio in Southern California where he honed his craft as a draftsman and technical painter. Emerging from the studio system around the beginning of the millennium, he attacked the fine art world with a constant stream of original artwork, limited edition prints, vinyl figures, sculptures and tee shirts"

The return of Bad Brains

Ergens midden jaren '80 speelden Bad Brains in 't STUK in Leuven. Ik zat toen enkele straten verder op kot maar om één of andere duistere reden ben ik niet naar dat optreden gaan kijken. Spijt en wroeging waren jarenlang mijn deel.

Maar verlossing is nu eindelijk in zicht. Vanmiddag zag ik een aankondiging: Bad Brains komen op zondag 14 oktober naar de Hallen van Schaarbeek! Terug in de originele bezetting! Ze stellen bovendien -na 12 jaar stilte- een nieuw album voor! Die cd werd geproduced door hun vriend en fan Adam 'MCA' Yauch van the Beastie Boys!

De ene helft van mijn brein tintelt van al dat opwindend nieuws en smacht naar die cd en dat optreden. De andere helft is op zijn hoede. Zo'n reunieconcert, dat kan toch alleen maar tegenvallen? Tsja, zo legendarisch als hun concerten in 1979 in de CBGB wordt het natuurlijk nooit meer. Maar gelukkig is er nu Youtube om ons terug te flitsen.

Octavio Meso

Octavio Mesa was de koning van de Guasca, de populaire muziek van zijn geboortestreek (Medellin, Colombia). Alhoewel hij meer dan duizend nummers componeerde en daarbij de nodige vuilbekkerij niet schuwde, zou hij pas helemaal op het einde van zijn leven van de grote bekendheid mogen proeven. Colombia's superster Juanes bracht Mesa onder het voetlicht door hem herhaaldelijk te eren als zijn grote voorbeeld. Zijn megahit "La camisa negra" was rechtstreeks geïnspireerd op werk van Octavio Mesa. Op 12 maart 2007 overleed de oude knar aan een hartaanval.

Hilton Paris

"Hoogtepunt" van een weekendje Parijs: bij toeval stuiten op Hilton Paris. En bovendien liep er nog mooi volk rond.

Pine Box Boys

Zingt men het overtuigendst over de dingen die nauw aan het hart liggen? En wat zegt dat dan over The Pine Box Boys? Bij hen komt er niet veel anders uit dan moord en doodslag en lijkenneukerij. Hun "looks" hebben ze mee. Als men voor Deadwood nog wat doodgravers dient te casten, is men bij dit onheilspellend gezelschap aan het goede adres.

Dinsdagavond brachten zij hun murderballads en horrorbilly ongecensureerd in De Kriekelaar. Bij de aanvang van het concert moesten ze het echter met een belabberd geluid stellen. Toen de geluidstechnieker er uiteindelijk in slaagde een beluisterbare mix in elkaar te draaien, volgde er een aaneenschakeling van ijzersterke songs. "Stab", "Mr. Skeleton", "More Pride Than Priors",... liedjes met melodieën die dadelijk in de buis van Eustachius vastkoeken. En ook de teksten konden boeien. "The next song is about marrying a 15 year old girl..." Jaja, ze hadden wel wat te vertellen, die Pine Box Boys.

Na het optreden, gingen ze op het pleintje voor het café gewoon door in een jamsessie met de muzikanten van hun voorprogramma, The Moonshine Playboys. "I Saw The Light", "In The Pines",... de countryklassiekers volgden zich in sneltreintempo op. Net als de Duvels. Toen ze zich al lallend aan "The Ring Of Fire" vergrepen, besloot ik maar naar huis te gaan. Als fan.

Een film als een pin-up

Nog maar eens een Bettie Page-lookalike? In "The Notorious Bettie Page" mag Gretchen Mol de honneurs waarnemen. Met verve zet ze het plattelandsmeisje uit Nashville, Tenessee neer. De joy-de-vivre waarmee Betty Page het ikoon van de fifties-pornografie werd, spat van het scherm. Aan de styling van de film werd duidelijk enorm veel aandacht geschonken. Door kleine details in kostuums en decor worden de jaren '50 overtuigend neergezet. De contrastrijke fotografie herinnert aan de hoogdagen van de zwartwitfilm. Voor sommige scenes kiest regisseur Mary Harron er echter voor om met felkleurige shots de illusie van een Technicolor super-8 film op te wekken.
Alle vormelijke inspanningen ten spijt, kan de verhaallijn van deze film echter niet erg boeien. Ligt het aan het Bettty's levensverhaal? Was dat dan te banaal om 90 minuten lang te boeien? Mary Harrons vlakke vertelstijl weet lang niet het onderste uit de kan te halen. Kortom, een film als een stereotype pin-up. Ziet er geweldig uit maar veel diepgang moet er niet verwacht worden.

Back To The Expo II

Betty Page-lookalikes (inclusief pettycoats), Elvisimitatoren, vetkuiven, bakkebaarden, Pink Ladies, ... Het BrockXL-festival leek soms wel een rock 'n' rollpastiche van John Waters. Meer fifties dan de jaren vijftig zelf ooit geweest zijn. Geen beter decor om een potje onversneden Rock 'n' Roll te consumeren. The Seatsniffers brachten het sober, strak en efficiënt. Ideale muziek trouwens om te gaan cruisen met één van de geëtaleerde chroombakken.

Awesome Tapes From Africa

Het is op zijn minst erg duidelijk. Bij de "Awesome Tapes From Africa" krijgt men precies wat er in de titel beloofd wordt. De auteur maakt zijn bangelijke collectie Afrotapes toegankelijk via het web. Oren open! Hier zijn pareltjes te ontdekken!

Back to the Expo

Het Brockxl '58-festival wekt nu zaterdag -in de schaduw van het Atomium- de sfeer uit de hoogdagen van Expo 58 terug tot leven. De organisatoren zorgen voor een portie Rock & Roll en Rockabilly en een show met chroombakken uit de jaren '50.

Nog een gepaste outift nodig om als Teddyboy tot recht te komen? Bij Daddy-O is er een overdosis aan coole hemdjes te scoren.

De vliegende stukadoor

Hollywood staat altijd klaar om aangrijpende levensverhalen te verfilmen. En dus zijn er nu ook vergevorderde plannen om een prent te maken over de prestaties van Michael Edwards, beter bekend als Eddie The Eagle. Deze Britse stukadoor nam deel aan het schansspringen op de Olympische Spelen van Calgary in 1988. En daar was het nodige doorzettingsvermogen voor nodig geweest: hij kon immers niet rekenen op sponsorondersteuning en moest zijn ski's ergens gaan lenen, hij trainde zonder sneeuw, hij was ernstig bijziend, had verschrikkelijk veel last van hoogtevrees en vooral, hij ontbeerde elk zweempje talent. Maar kijk, hij wist in Calgary toch maar mooi heelhuids te landen en vestigde zo een Brits record in het schansspringen. Dat hij de enige Britse skispringer was, hielp daar bij. In het Olympisch tornooi werd hij voorlaatste. Eén deelnemer werd gediskwalificeerd.

Zijn waaghalserij inspireerde het Internationaal Olympisch Comité prompt tot het uitvaardigen van de "Eddie The Eagle-regel". Om avonturiers zonder sportieve allures uit de Olympische arena te weren, dienen sindsdien potentiële deelnemers bij de eerste helft te zijn geëindigd op een voorafgaande internationale wedstrijd. Dat fnuikte de ambities van de Brit: hij slaagde er niet meer in zich te kwalificeren voor een Olympisch tornooi.

In januari 2008 starten de opnames met Steve Coogan in de hoofdrol. Volgens Eddie had die beter naar Brad Pitt of Tom Cruise kunnen gaan.

In afwachting, de "legendarische" sprong uit 1988:


En hier een link naar een interview uit 1988.

via multiblog vrt

Classic Clip 6 : Laurel & Hardy : "Shine on, Harvest Moon"

Gekke bekken trekken, tegen planken of deuren aanknotsen, taarten of andere patisserie naar andermans tronie katapulteren,... Laurel & Hardy beheersten alle disciplines van de slapstick tot in de puntjes. Als varieté-artiesten hors catégorie hadden ze echter nog heel wat meer fraais op hun repertoire staan. Zoals ook hier te zien is in "The Flying Deuces" uit 1939. Ollie & Stanley wandelen voorbij een soldatenorkestje als een melodie hun aandacht trekt. Plots neemt Oliver Hardy zijn hoed af en zet een teder lied in. Zijn geoefende stem herinnert aan de start van zijn carrière toen hij zang studeerde (maar al te vaak broste om de clown te gaan uithangen in een Vaudevilletheater). Dat zijn oogjes zo fonkelen tijdens dit gevoelig nummer is geen toeval. Op de set had het scriptmeisje zijn hoofd op hol gebracht(*). Ondertussen komt ook de dansliefhebber aan zijn trekken: Eerst zet Stanley met zijn eigenzinnige motoriek enkele figuren neer. Daarna volgt een goddelijke duochoreografie. Heel deze scene neemt amper een dikke minuut in beslag. Dan vervolgt het verhaal alsof er niets gebeurd is.

Laurel & Hardy's zing- en danskunsten kwamen in deze film niet helemaal als een verrassing. Twee jaar eerder, in de film "Way Out West", hadden ze al een fijnzinnig ballet opgevoerd. Wie de kniezwengel op 1:41 bekijkt, weet waar Kate Ryan de mosterd vandaan haalde.

Ook brachten ze hier de definitieve versie van "The trail of the lonesome pine". Nog in 1975 stonden ze met dit nummer op de tweede plaats van de Britse hitlijst!

(*) Een jaar later trouwden ze. Derde keer, goede keer voor Oliver Hardy. Dit gelukkige huwelijk hield stand voor de rest van zijn leven.

Muren gluren

In Molenbeek spotte ik deze muurschildering. Artiest onbekend.

Café Walvis

De geruchten zijn dus waarheid geworden. Café Walvis is terug open. En het is nog steeds een fijne plek om te vertoeven.

De Vaartkapoen

De beelden die Tom Frantzen in Brussel neerzette, zijn zodanig in hun omgeving geïntegreerd dat ze in eerste instantie amper opvallen. Wie ze in het snuitje krijgt, ziet een stukje typische Brusselse volkscultuur. Mijn favoriet is de Vaartkapoen(*) op de Sainctelettesquare. Vanuit de riool duikt hij op en doet het wettelijk gezag wankelen. Agent 22 -een collega van de uit Quick en Flupke bekende agent 15- gaat op zijn smoel.

Andere beelden van Frantzen in Brussel:

Het Zinneke, de straathond die zijn ding doet tegen een verkeerspaaltje in de Karthuizersstraat.

Madame Chappeau, personnage bekend uit het befaamd Brusselse toneelstuk "Bossemans en Coppenolle", telt haar geld na in de Zuidstraat.

En in Jette laat Frantzen stripfiguren Bollie en Billie haasje-over spelen.

(*) Iemand die in Molenbeek werd geboren, noemt men -volgens de folklore- een voetkapoon of vagabont.

G & G

Ekaterina Gordeeva en Sergei Grinkov waren G & G, het droompaar van het kunstrijden op de schaats. Met bovenstaande kuur wonnen ze goud op de Olympische Spelen te Lillehammer in 1994. Dat was hun ook al gelukt op de winterspelen in 1988 te Calgary. Toch was er in tussentijd iets wezenlijks veranderd. Ze vormden niet meer enkel om te schaatsen een paar. En dat kon je zien. Streelde hun schaatstechniek reeds de perfectie, hun uitstraling stond nu garant voor kippenvel. De wijze waarop zijn krachtige elegantie haar virtuositeit en schoonheid liet stralen, de manier waarop hun blikken elkaar vonden tijdens de kuur, de overtuiging waarmee hun figuren de muzieknoten van Beethovens "Mondscheinsonate" onderstreepten,... Zelf macho's die beweerden dat ijsschaatsen "iets voor janetten" is, bleven er niet onberoerd bij.

En ze leefden nog lang en gelukkig? Helaas niet, amper een jaar later zakte Sergei tijdens een training op de ijspiste in elkaar. Een zware hartaanval. Geen hulp kon meer baten. Het sprookje was voorbij.

Veertien succesvolle jaren hadden ze onafgebroken samen geschaatst. Gordeeva was pas tien jaar toen ze in een Russisch trainingscentrum als paarrijder aan de vier jaar oudere Grinkov werd gekoppeld. In 1996 stapte Ekatarina voor het eerst alleen de ijspiste op. Met de eenmalige opvoering "Celebration of a life" bracht ze een hulde aan haar overleden partner. Zijn schaduw danste mee. Maar haar de lucht in tillen, dat kon niet meer.

Ekatrina Gordeeva schaatst nog steeds. Ze schreef een boek, "My Sergei, A Love Story", dat intussen werd verfilmd. In 2003 schaatste ze voor het eerst een kuur met Daria, hun tienjarige dochter. Klik hier voor het filmpje. In 2002 hertrouwde ze met Ilja Kullik, eveneens een olympische kampioen kunstschaatsen.

Anatomy of a Genius

Ontwerper Saul Bass plakte zijn filmposters rechtstreeks aan in ons collectief geheugen. Zijn affiches voor West Side Story, Vertigo, Anatomy of a murder,... zijn even bekend als de legendarische films die ze aankondigen.
Op de site Saul Bass.tv kan er wat worden rondgeneuzd in het nalatenschap van de meester-designer. Bass had trouwens wel meer pijlen op zijn boog: hij ontwierp een aantal wereldbefaamde logo's (Minolta, United Airlines, AT&T), hij regisseerde zelf een documentaire "Why Man Creates" (goed voor een oscar) en hij was vooral een meester in het creëren van titelgenerieken. Bij Nothingcoming werkten ze een knap interactief overzicht uit van dit oeuvre. Voor wie dat allemaal teveel geklik is, hieronder alvast de generiek van "The Man with the Golden Arm":

"De wereld van gisteren" - Stefan Zweig

1940. De Duitse troepen marcheren triomfantelijk Parijs binnen. Stefan Zweig, één van de meest gevierde schrijvers van de Duitstalige wereld, is dan al lang op de vlucht. Voor zijn oeuvre is er immers nog maar één plaats in Nazi-Duitsland: de brandstapel. Eerst vanuit Londen dan vanuit Zuid-Amerika kijkt hij machteloos toe hoe het Nationaal-Socialisme de Europese cultuur waar hij zich zo innig mee identificeert met veel enthousiasme wegvaagt. Uitgerukt met wortel en al.

Zweig stelt zich tot doel zijn waarheid over dat ineengestorte bouwwerk over te brengen naar de volgende generatie. Zijn eigen levensverhaal dient als vertrekpunt om een wereld op te roepen die op het punt staat te verdwijnen. Afgesneden van zijn bronnenmateriaal, boeken, brieven,... kan hij hiervoor enkel beroep doen op zijn geheugen maar ... "Alles wat je vergeet uit je eigen leven, was er eigenlijk door een innerlijk instinct allang toe veroordeeld, vergeten te worden. Alleen wat ik zelf wil bewaren, kan er aanspraak op maken voor anderen bewaard te worden. Spreek en kies dus, herinneringen, in mijn plaats, en werp tenminste wat licht in het spiegelbeeld van mijn leven, voordat het in duisternis verzinkt!"

Een gedroomde gids om meer grip te krijgen op de geschiedenis van Europa. Dit boek verscheen postuum. Stefan Zweig pleegde op 22 februari 1942 samen met zijn vrouw zelfmoord. Ze wisten dat de wereld waarin ze wilden leven nooit meer zou terugkomen.

De wereld van gisteren - Herinneringen van een Europeaan

Stefan Zweig

Arbeiderspers 1990

isbn 978 90 295 6544 8

431 pag.

Vumbi's alive!

Een tijdje geleden plaatste ik bovenstaand clipje van mijn vroegere band Vumbi Vibration op mijn toenmalige blog. Ik deed dat door het filmpje eerste up te loaden naar YouTube en daar dan naar te linken vanop mijn blog. Ik vergat de hele zaak. Vandaag wou ik een ander clipje uploaden en keerde voor de eerste keer terug naar mijn YouTube-account. Ik bleek daar een bericht te hebben ontvangen met als titel "Vumbi Good Music". "My name is Vumbi I like your music." Deze boodschap bleek afkomstig van Kahanga "Master Vumbi" Dekula, een Congolese soukousgitarist die opereert vanuit Zweden. En hij kan een stukje gitaar spelen onze Vumbi, kijk maar hier, hier, hier of hieronder:

dirQUE? Simpson

Via Simpsonize Me kan je jezelf op basis van een foto laten ombouwen tot een Simpson. dirQUE? Simpson is er alvast klaar voor.

Monkey Dust

"Monkey Dust" was geen Walt Disney-product. Deze controversiële animatiereeks zoomde ongegeneerd in op de duistere kantjes van de Britse samenleving. Moordenaars, pedofielen, terroristen, wanhopige eenoudergezinnen,... niets dan goed volk in deze tekenfilmpjes. De serie stopte in 2005 toen zijn belangrijkste auteur Harry Thompson overleed.

Ik heb het vooral voor de alleenstaande vader en zijn zoontje Timmy:


En natuurlijk ook voor Clive The Liar:

Met dank aan de Konformist!

Retrotruitjes

Waren de wielertruitjes vroeger mooier? Of vind ik deze truitjes mooier gewoon omdat ze van vroeger zijn? Onmogelijk om een objectief antwoord te geven. Maar wat er ook van zij, het is fijn te snuisteren in de afdeling retrotruien van de online-shop van het Centrum 'Ronde van Vlaanderen'.

En dat het trouwens nu maar snel beter weer wordt zodat ik zelf wat kan gaan fietsen of ik begin te zagen over de koers van vroeger. Ja, over de tijd van Lucien Van Impe en Freddy Maertens en...

Visual jazz

Ook tekeningen kunnen swingen. Voor illustrator Jim Flora (1914-1998) was jazz niet enkel een muziekstijl. Bij zijn legendarische hoesontwerpen spatten de vibraties en de jive van de tekeningen. In de jaren '40 en '50 kwam hij vaak dicht bij een visuele blue note.

Flora was echter wel van meer markten thuis: hij illustreerde magazines, tekende kinderboeken,... En hij beperkte zich ook niet tot vrolijk jolijt. Sex en geweld namen vaak een prominente rol in zijn prenten.

Terug naar de Ambtenarenstad

Kafka leeft. Maar vertoefde hij ooit ergens beter dan in het Rijksadministratief Centrum, de ambtenarenstad neergekwakt in het hartje van Brussel? Er is haast langer aan deze site gebouwd dan dat er ambtenaren hebben gewerkt. Reeds voor de voltooiing van het RAC was het idee om de overheidsdiensten op één plek te centraliseren door de federalisatie van het land voorbijgestreefd. Ook de vernieuwende architectuur en het achterliggende ideeëngoed (van o.a. Le Corbusier) was tegen de afwerking hopeloos passé.

Zoveel afgebladerde illusies, daar kan mijn nostalgische ziel moeilijk aan weerstaan. De tijd om doorheen de resten van deze bureaucratische dromen te flaneren, is echter ook al voorbij. De ambtenaren zijn weg"gemuteerd" en de esplanade en omliggende gebouwen zijn afgesloten. Momenteel worden zij door de nieuwe eigenaar gerenoveerd. Grondig gerenoveerd. De Financiëntoren werd alvast met de grond gelijk gemaakt.

Geen toeval dus dat de directie Monumenten en Landschappen van het Ministerie van het Brussels Hoofdstelijk Gewest in zijn reeks boekjes "Brussel, Stad van Kunst en Geschiedenis" een nummer wijdt aan de nagedachtenis van dit modernistische complex. De aanschaf waard want er steekt zelfs een gratis DVD bij. "Herinneringen aan een verloren utopie" van Yves Cantraine biedt getuigenissen en toelichtingen maar vooral een laatste blik op binnen- en buitenkant van dit buitenmaats project.

Het Rijksadministratief Centrum

Brussel, Stad van Kunst en Geschiedenis, deel 44

Guido Jan Bral

Ministerie Brussels Hoofdstedelijk Gewest

47 pag.
5,- €

Victor Jara : "Te Recuerdo Amanda"

Victor Jara was zo een beetje de Chileense Bob Dylan. Een poëet en protestzanger die een sleutelrol speelde bij het elan dat de Chileense cultuur eind jaren '60 kende. Zijn grote doorbraak kwam er toen hij in 1969 samen met de groep Quilapayùn het Eerste Festival van het Nieuwe Chileense Lied won in het Estadio Chile. Vier jaar later zou hij in datzelfde Estadio Chile minder prettige tijden kennen. Gruwelijk gefolterd - de handen verbrijzeld - werd hij één van de eerste slachtoffers van de staatsgreep van Pinochet.

Als eerbetoon werd een paar jaar geleden het Estadio Chile omgedoopt tot Estadio Victor Jara. Hollywood plant een biografische film...

Ik herinner me, Amanda, hoe je door de natte straten
naar de fabriek holde waar Manuel werkte.
Met je brede glimlach en de regen in je haar;
niets anders telde; je zou hem zien
Vijf minuten, meer niet, je hele leven in vijf minuten.
De sirene loeit, het werk moet hervat.
En waar je loopt, verlicht je alles
In vijf minuten ben je opengebloeid.

En hij trok naar de bergen ten strijde.
hij had nog nooit een vlieg kwaad gedaan
en in vijf minuten was alles voorbij.
De sirene loeit, het werk moet hervat.
Velen zullen niet meer terugkeren
en één van hen is Manuel.

Even geduld

Benieuwd wat Craig Thompson op stapel heeft staan als opvolger voor zijn stripklassieker "Blankets" (*)? Op zijn blog Doot Doot Garden licht hij alvast een tipje van de sluier: "Habibi" wordt een verhaal van alweer een bescheiden omvang. Tegen 2009 moeten een slordige 600 bladzijden van het Arabische sprookje volgekribbeld zijn.

(*) In het Nederlands uitgebracht als "Een deken van sneeuw"

Misdadig beeldmateriaal

Ontevreden over de vakantiefoto's? Je vindt dat je er met een boeventronie opstaat? Toch maar even vergelijken met het echte werk. Gangrule biedt een schat aan authentiek informatie over legendarische gangsters en bendes (the Black Hand, the Morello Gang,...). En dus ook een verzameling kiekjes van schurken als Al Capone onmiddellijk na hun arrestatie.

Dit criminele bronnenmateriaal roept alvast een onweerstaanbare drang op om mij ook in duistere activiteiten te storten. Zoals bijvoorbeeld het voor de zoveelste keer naar White Heat kijken. Raoul Walsh's ultieme gangsterfilm uit 1949!

Viva Pistolera!

Bij toeval belandde ik in mei op een optreden van Pistolera in een afgeladen Kriekelaar. Wel, ze hebben mij daar van mijn sokken geblazen. Deze chicano's brachten hun latinomix (ranchero, cumbia,..) met een onvervalste indierockattitude. Een optreden om in te lijsten: swingende songs, straffe madammen, stuwende bassist, militante teksten, ontwapenende sfeer,... alles was er. Een avond die ik koester. Blijkbaar denken de Pistolera's daar ook zo over. Wat zag ik daarnet op hun website? Een foto van het publiek van de Kriekelaar en een videofilmpje (from behind) van dit optreden.
We want more! En in afwachting hun laatste single Cazador:

"Studio Vandersteen: Kroniek van een legende" - Ronald Grossey

Als er op het einde van dit jaar een prijs wordt uitgereikt voor de lelijkste boekcover dan heeft deze uitgave weinig concurrentie te vrezen. En dat voor een boek over Studio Vandersteen. Bepaald pijnlijk.

Nu, het leveren van grafische topkwaliteit was ook niet de hoofdbekommernis van deze tekenfabriek. Op de hoogdagen van de Studio kreunden de medewerkers onder een waanzinnig productieritme.

In zijn kroniek laat Ronald Grossey het reilen en zeilen van de Studio Vandersteen herleven door de betrokkenen zoveel mogelijk zelf het woord te geven. De scheppingskracht van Willy Vandersteen, de relatie met zijn medewerkers, de uitbouw van de studio en het stripimperium, de spanning tussen de studio "Bessy" en de studio in Kalmthout,... via talloze citaten passeren de onderwerpen op chronologische wijze de revue. Het is echter wel jammer dat Grossey zijn verhaal stopt bij het overleden van Willy Vandersteen. Studio Vandersteen draait immers nog steeds. En voor zover we het in de pers mochten volgen, was er nog stof genoeg voor een pittig hoofdstukje. Denk aan het ontslag van hoofdtekenaar Marc Verhaegen.

Nu goed, niet getreurd, wie als kind meende dat Studio de minder getalenteerde broer van grootmeester Willy Vandersteen was, weet na lectuur van dit boek weer beter.

Studio Vandersteen - Kroniek van een legende (1947 - 1990)
Ronald Grossey
Roularta Books 2007
isbn 978 90 5466 981 4
454 pag.