Metafotografie

metafoto aan de Place de Vosges, Paris

Ik heb een voorliefde voor het fotograferen van fotograferende mensen. Mijn naaste omgeving vindt dit echter een bizare en vaak hinderlijke afwijking. In een wanhopige poging om er toch een schijn van intelligentie en originaliteit aan te geven, doopte ik het "metafotografie". Ik moet echter toegeven, overtuigen deed het niet. Tot vandaag: Brusselnieuws meldt nu immers het verschijnen van een bijzonder fotoboek over de Grote Markt:

Het nieuwste boek van fotograaf Michel Binstok is een originele verzameling snapshots van toeristen die de Grote Markt fotograferen. Het boekje is vandaag voorgesteld.

"Ik ben geen klassiek fotograaf," vindt Michel Binstok. "Ik ben niet altijd op zoek naar esthetiek. Ik wil liever de mensen tonen zoals ze zijn. En hier zie je mensen die onder de indruk zijn van dit decor." (bron : Brusselnieuws)

Conclusie: mijn afwijking is blijkbaar toch niet zo excentriek en iemand anders is al gaan lopen met mijn 'origineel' idee. Grumbel...

metafoto in het Groenthéater, Brussel

België vlagt

En ondertussen hangen er in Brussel al maar meer Belgische vlaggen uit.

Zie ook hier en hier...

Via 'Brussel Blogt'

Blijven oefenen, Bob!

Het concept "gitaarspelen" volgens Andy McKee.

Van de kaart

Een fijne truk met de kaarten! 't Heeft nog aardig wat tijd gekost eer ik het snapte.

Les Rita Mitsouko in de AB

Is na meer dan twintig jaar carrière de versheidsdatum van Les Rita Mitsouko overschreden? Een beetje wel, vrees ik, afgaande op hun optreden van gisteren in de AB. Het publiek was duidelijk gekomen voor de geweldige nummers uit hun beginperiode ("Les histoires d'A" en "Andy"). En helemaal ten onrechte was dat niet. Bij sommige nieuwere nummers sloeg zelfs de klefheid toe. En zeggen dat deze groep ooit lekker schril afstak tegenover die gebruikelijke Franse meligheid. Gelukkig blijft Cathérine Ringer een podiummadame pur sang. En het publiek laat zich nog steeds graag door haar inpakken. Trouwens op nummers als "Marcia Baila " en "C'est comme ça" , daar heeft de tijd dan weer geen vat op. Zelfs als ze wat routineus worden afgehaspeld.

Hanco Kolk: "De Ruwe Gids" (Meccano 4)

Hanco Kolk gaf het in interviews zelf toe. Met dit nieuwe album "De Ruwe Gids" heeft hij zich uitstekend vermaakt. Het tekenplezier spat er dan ook af. Kolk puurt zijn gracieuze lijnvoering alsmaar verder uit. De inkleuring houdt hij sober en subtiel en laat hij in de eerste plaats het verhaal ondersteunen. Ook als scenarist is Hanco Kolk in optima forma. Voortdurend wordt de lezer op het verkeerde been gezet en verder gedreven in het verhaal. Ook dit laatste deel van de reeks "Meccano" speelt zich af in het gelijknamig vorstendommetje aan de Middelandse Zee, waar de rijken der aarde leven als personeel van de allerrijksten der aarde, waar de overtreffende trap de norm is.

De ruwe gids (Meccano 4)

Hanco Kolk

Bries / De Harmonie 2007

ISBN 978 90 76708 67 6

Voor de liefhebbers van zijn gestileerde lijnen: Momenteel loopt er in de Universiteitsbibliotheek in Leuven de eerste grote Hanco Kolk-tentoonstelling in België en Nederland. Er wordt vooral ingezoomd op zijn recent werk (strips, grafiek, ruimtelijk werk).

La Bruja

Salma Hayek wordt gecoacht bij het inzingen van "La Bruja", een Mexicaanse traditional, voor de soundtrack van de film "Frida".

De Zwarte Kat

Simpel en plezant spelletje: zorg dat de kat niet kan gaan lopen.

Via Appelogen

Corry en de Rekels : "Huilen is voor jou te laat"

Een ultieme smartlap! En het bewijs dat er ook voor de dagen van MTV flitsende clipjes werden gedraaid.

"Op 15-jarige leeftijd zong Corry Konings als zangeres van "De Mooks". Ze werd 'ontdekt' door Pierre Kartner die haar aan de band de Rekels koppelde. Als Corry en de Rekels maakte ze furore met het lied Huilen is voor jou te laat in 1970. Twee jaar later startte ze een solo-carrière waarin ze met nummers als Ik krijg een heel apart gevoel van binnen, Jij weet toch wel wat liefde is, Hoe je heette dat ben ik vergeten, Je Moedertje en Adios Amor scoorde. In 2004 kwam Corry nog eenmaal met de Rekels bij elkaar voor een reünie." (bron: Wikipedia)

Vijgen na pasen

Hieronder enkele tekeningen die ik gemaakt heb voor de site van mijn vroegere groep "Vumbi Vibration". Jammer maar de groep splitte vooraleer de site klaar was...

Will Wilson

An arragnement

De moeite waard: een bezoekje aan de site van Will Wilson.

"Wilson is a master of his painting craft. He creates between 8-10 works each year, ranging in size from 9 x 10 inches to 70 x 50 inches. He paints portraits, allegorical figures, trompe l'oeil, and still life layered with narrative. His paintings are tight and precise. For Wilson, it is important to observe, then render all of his subjects in the greatest detail."

String Theory

Use Hearing Protection

Bij Bluecat Merchandising liggen vooral t-shirts van Britpop-bands uit de jaren '60, '70 en '80 in de etalage. Dit Factory-shirt blijft natuurlijk een evergreen.

Ed Roth

Ed Roth (1932-2001) was een Amerikaanse underground artiest met vele talenten en al evenveel interesses. Zijn grootste passie was het bouwen van Hot Rods. In 1958 knutselde hij zijn eerste wagen, "Little Jewel", in elkaar. Een bewijs dat je, als je over voldoende verbeelding beschikte, geen ingenieur moest zijn om een auto te ontwerpen. Ed zou niet meer stoppen met het ineensteken van waanzinnige showwagens. Via deze link kan je zijn meest spraakmakende ontwerpen bewonderen.

Om zijn autowerkzaamheden te bekostigen ging hij zelfgemaakte t-shirts en tekeningen verkopen op autoshows. Vooral die met monsters waren populair. Bovenstaande Rat Fink was helemaal een schot in de roos: Het was deze anti-Mickey Mouse die Ed Roth het grote succes bij de Amerikaanse jeugd opleverde. Vanaf midden jaren '60 verkochten de Rat Fink-shirts en andere merchandisingprullen van dit figuurtje als zoete broodjes.

Het klikte ook tussen Ed Roth en de rockmuziek. Zelf speelde hij in een bizar surfcombo "Mr. Gasser & the Weirdos". Bovendien vielen heel wat rockartiesten voor zijn artwork: The Stray Cats, The Cramps, Rob Zombie en The Birthday Party. Zie ook onderstaande platenhoes met... een monster in een Hot Rod.

Art-o-mat

Art-o-mat brengt kunst terug onder de mensen. Meer bepaald met omgebouwde sigarettenmachines. Je koopt er geen pakjes stinkstokken maar originele kunstwerkjes. Netjes in celofaan verpakt. Momenteel staan er 82 machines verspreid over een tiental landen (vooral Noord-Amerika) en doen er een 400-tal artiesten mee.

Punk in Opwijk

Punk is dan toch nog niet helemaal dood. Als een vrouwelijke Iggy Pop raasde Texas Terry Bomb vrijdagavond over het podium van de Nijdrop. Van bij de eerste toon was het duidelijk dat deze fiks getatoueerde Rockchick niet te veel subtiliteiten in petto had. Wie echter de opwindende Amerikaanse Punktraditie uit de jaren '70 (MC5, Stooges, NY Dolls, Dead Boys, Patti Smith,...) koestert, gaat gegarandeerd overstag voor deze charismatische brulboei. Zin in nog een exclusief fragment van DrieWespen-TV? klik hier voor de song "Never Shut Up!"

De andere groepen van het punkfestival in Opwijk overtuigden heel wat minder. Neem nu The Briefs. De looks hadden ze mee: ze zagen eruit alsof ze rechtstreeks uit 1976 waren teruggestraald. Helaas herinnerden ze eraan dat in die tijd ook heel wat poseurs de podia onveilig maakten. Veel lawaai maar weinig opwinding. Hieronder desalnietemin hun verdienstelijke versie van "Death in the suburbs", de onevenaarbare klassieker van Los Reactors.

Duivenmelkers Aller Landen...

"De oorlogsduif"? De naam van dit standbeeld aan het Pantsertroepenplein te Brussel is op zijn minst intrigerend. Blijkt dat dit monument in 1931 werd opgericht ter nagedachtenis van de Belgische duivenliefhebbers die gesneuveld zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog! Er werd tegelijkertijd ook hulde gebracht aan onze gevleugelde bondgenoten. Duiven hadden het land immers grote diensten bewezen door in oorlogstijd berichten over te vliegen.

John Oliver in Quatar

Informatie was al entertainment. Nu wordt het comedy. Met dank aan "The Daily Show" van Jon Stewart en zijn reporters. Liever nieuwsberichten zonder ironie en spot? Eén adres: Naked News.

Bad Brains in Schaarbeek 14/10/07

Bad Brains gaven de fans dat waar ze voor gekomen waren: een staalkaart uit hun oeuvre met lekker veel aandacht voor de besmettelijke hardcorepunk uit de beginjaren ("Attitude", "Sailin' On", "Banned in DC",...), een streep (dub)reggae ("I and I survive"), wat strakke funkmetal ("Re-ignition!") en een enkel nieuwe nummer ("Give Thanks and Praises"). Meer dan genoeg voor een goed concert. Dat er niet méér in zat was vooral te wijten aan zanger HR. Een fantastische stem maar naar 't schijnt een moeilijke, wispelturige mens. We kunnen ons er nu iets bij voorstellen: Gesluierd verscheen hij gepakt en gezakt op het podium, bewegingen werden tot het volstrekte minimum beperkt, tussendoor infantiele (of waren het ironische) bindteksten uitstotend,... de ganja begint zo langzaam om zijn tol te komen. Nu niet dat daar in de moshpit om gemaald werd.

Todd Schorr

Five O'Clock Shadows in Disney-Dali Land

Illustrator Todd Schorr was de beperkingen van zijn vak zat. Na illustraties voor talloze reclamecampagnes, films, platenhoezen, 30 covers voor Time-magazine,... had hij nood aan nieuwe uitdagingen. Hij begon voor zichzelf te schilderen.

"I see myself as part fantaisist, social commentator, and cultural anthropologist, working in an academic style and using the symbolism relevant to my time and place."

Geen toeval dat hij al snel een ontmoeting tussen Walt Disney en Salvador Dali regelde.

The Evolution Of Superstition

30 jaar Tuxedomoon

Tuxedomoon vierde zijn derstigste verjaardag met een dubbel concert in de Beursschouwburg. Donderdagavond werden de hoogtepunten uit het verleden opgediept. Vrijdagavond was dan weer uitsluitend gewijd aan de nummers van de nieuwe cd. Dit concept laat een ondubbelzinning verdict toe: de hoogdagen van Tuxedomoon liggen ver achter ons en het nieuwe album zal daar geen verandering in brengen.

Het "In retrospect"-gedeelte op donderdagavond bevatte redelijk wat sterke momenten (o.a. onderstaande versie van hun klassieker "Desire")

Maar Tuxedomoon was altijd al een groep die gevaarlijk balanceerde op de slappe koord tussen eigenzinnigheid en pretentieuze artyfarty bullshit. En dus waren er ook al tijdens dat concert wat ergerniswekkende momenten: Men vond het niet nodig de twee nummers waarom de groep in de eerste plaats zal herinnerd worden ("No Tears" en "In a Manner of Speaking") te spelen. Ook de visuele ondersteuning van de nummers door middel van schimmenspel of pantomine bracht niet bepaald een meerwaarde. (Zie als voorbeeld onderstaand vlaggengezwaai!)

Vrijdagavond tijdens de voorstelling van 'The New Album' was er van een slappe koord geen sprake meer.

Met dank aan Coppivox.

Shorpy

De fotoblog Shorpy.com laat het Amerika van de eerste helft van de 20ste eeuw weer tot leven komen. Soms is dat grappig, soms ontroerend, maar soms ook schokkend. Het leven was precies niet altijd een pretje daar in "the land of the free". Verschillende foto's van kinderarbeid laten weinig aan de verbeelding over. De makers van de blog brengen hulde aan die anonieme werkertjes. Ze noemde hun site naar Shorpy Higginbotham, een jongentje dat rond de eeuwwisseling werkte in een koolmijn in Alabama.

1923 - kliniclowns in een kinderziekenhuis in Washington DC

1910 - "Pin boys" werkend in een bowling in NYC.

1920 - Show girls


1939 - barman in Corpus Christi, Texas

A Soviet Poster A Day

A Soviet Poster A Day: Een geweldige blog vol oude Sovietpropaganda!

"Kleine geschiedenis van de vooruitgang" - Ronald Wright

Dit weekend stond er een klein artikeltje in de Standaard: op 6 oktober was reeds alles wat het biologisch systeem van de aarde op één jaar tijd produceert, opgebruikt. Vanaf vandaag leven we dus niet meer van de interesten van de aarde, van de jaarlijkse hoeveelheid aan natuurlijke opbrengsten, maar knabbelen we aan het kapitaal. Vooral beangstigend is de duidelijke trend: In de jaren '60 werd ongeveer 70% van de opbrengsten van de natuur verbruikt, tegen midden jaren '80 overschreden we de 100%, vandaag komen we op een consumptie van ongeveer 130% van die jaaropbrengst. Natuurlijk, dit soort getallen zijn misschien weinig nauwkeurig maar ze markeren wel de weg naar het bankroet. "De mensheid is zijn ecologisch kredietkaart aan het opgebruiken..."

In zijn boek "Kleine geschiedenis van de vooruitgang" plaatst Ronald Wright deze tendens in een verontrustend historisch perspectief. Hij toont een duidelijke link tussen de ondergang van menselijke samenlevingen en de mate waarin ze het ecologische systeem waarop ze stoelen, vernietigen.

Zo verging het Soemerië, het Romeinse rijk en het Mayarijk maar het frappanste voorbeeld is het Paaseiland. Toen dit eiland in 1722 werd ontdekt, was het een desolate plek, kaal en door erosie aangevreten. Geen bomen en amper drinkbaar water. "De natuur had deze plek uiterst karig met zijn gunsten bedeeld," zou Kapitein Cook er later over schrijven. Imponerend waren wel de honderden stenen figuren -tot wel 10 meter hoog- die overal op het eiland stonden opgesteld. Het was een raadsel hoe die kolosale stenen beelden zonder hulp van takelinstallaties waren rechtgezet. Waren ze uit de lucht komen vallen? Stuifmeelonderzoek bracht de oplossing. Ooit was dit eiland een waterrijke en groene plek geweest met een vruchtbare vulkanische bodem en dichte bossen. De reden waarom dat alles verdween, was de mens en zijn extravagante en competitieve beeldencultus. De Paaseilanders gebruikten alsmaar meer hout en touw en mankracht om de steeds groter wordende beelden op te richten. Er werden meer bomen gerooid dan er nieuwe groeiden. Het kan die beeldenbouwers niet zijn ontgaan dat ze een rampzalige aanslag pleegden op hun milieu. Toch deden ze verder. Totdat uiteindelijk de laatste werd neergehaald en alle schaduw van het eiland verdween.

Het lokale ecologisch systeem van de kerngebieden van het Romeinse rijk en het Mayarijk wist zich uiteindelijk te herstellen. Daar ging 1000 jaar met een lage populatie overheen. In de oudheid waren beschavingen lokale verschijnselen, gevoed door regionale ecologieën. Een beschaving ging onder en ergens anders kwam een andere op. De hedendaagse maatschappij is echter mondiaal. Er komt geen nieuwe kans meer.

Kleine geschiedenis van de vooruitgang

Ronald Wright
Van Halewyck 2006
ISBN 90 5936 109 1
205 pag.

De trailer is beter dan de film

Ik had erg naar deze film uitgekeken: "Control", de film van Anton Corbijn over Ian Curtis, de zanger van Joy Division. De voortekens waren goed: knappe trailer, prima ontvangst op het festival van Cannes en veel persaandacht. En het is waar: de fotografie is prachtig, de muziek geweldig, de vertolking van de hoofdrolspeler verbluffend. Maar dat maakt nog geen goede film. Daarvoor weet deze prent veel te weinig inleving bij de toeschouwer los te weken. Soms vond ik het zelfs ronduit vervelend (die laatste scene in het echtelijke huis, die bleef maar aanslepen). Blijft nog de vraag waarom de acteurs Joy Division even moeten naspelen? Toch maar beter het echte spul:

New Dawn Fades (live)

"Het rode gevaar" - André Fontaine

André Fontaine was van 1947 tot 1991 verbonden aan Le Monde, eerst als redacteur buitenland dan als hoofdredacteur en uiteindelijk als uitgever. Dit boek is de synthese van zijn journalistieke loopbaan. De geschiedenis van de tweede helft van de twintigste eeuw werd immers volledig bepaald door de strijd tussen het communistische en het kapitalistische machtsblok. Alle belangrijke internationale gebeurtenissen uit de naoorlogse periode werden door dit kader getekend. Fontaine schetst op genuanceerde wijze deze strijd tussen Oost en West.

Het is intussen meer dan 15 jaar geleden dat de muur van Berlijn gesloopt werd. De wereld was voor mij tot dan toe altijd keurig opgedeeld in de goeden (wij) en de slechten (de communisten). Ik kon mij eigenlijk amper voorstellen dat dat ooit anders was geweest. Laat staan dat dat anders zou worden.

Dit boek maakt duidelijk hoezeer wat toen overkwam als een vast, statisch gegeven eigenlijk onderhuids voortdurend in beweging was. Het wordt ook duidelijk dat personen een invloed kunnen hebben op de gang van de geschiedenis maar dat uiteindelijk bepaalde gebeurtenissen zoals de -uiteindelijke- ondergang van het sovjetrijk onontkoombaar zijn.

Het rode gevaar - De geschiedenis van de koude oorlog
André Fontaine
Radio 1 / Knack Bibliotheek
Roularta Books 2007
ISBN 978 90 5466 905 0
509 pag.

Wonderbra

Ik zag de Patat

Niets zo moeilijk als een vlotte reclameslogan vertalen. Soms loopt het dan ook falikant af. Moronland stelde een top 13 samen van de beroerdste sloganvertalingen.

Mijn persoonlijke top 3:

1. American Airlines gaf aan hun slogan "Fly in leather" de Spaanse vertaling "vuela en cuero" (wat zoveel betekent als "Vlieg naakt")
2. De scandinavische stofzuigerfabrikant Electrolux dacht de Amerikaanse markt te veroveren met de sloagen "Nothing Sucks like an Electrolux"
3. Ter gelegenheid van het Pausbezoek liet een Amerikaan een t-shirt drukken voor het Spaanstalig publiek. Helaas lazen die niet "Ik zag de Paus" ("el Papa") maar "Ik zag de Patat" (la Papa)

King Sunny Adé : "Synchro System"

King Sunny Adé is weldegelijk een koning: de koning van de Juju-muziek. Die funky dansmuziek maakte van hem in Nigeria een absolute superster.

Ook Island Records had er wel oren naar. Begin jaren '80 tekenden ze King Sunny Adé als opvolger voor de overleden Bob Marley, hopend dat de Nigeriaan hun een gelijkaardig succes zou brengen. Juju is echter geen reggae. Tegen 1984 was het al duidelijk dat het grote Europese publiek het niet lustte: de ritmes waren te complex, de melodieën veel te gelaagd en dan wou die Sunny Adé ook nog niet te veel in het Engels zingen. Tot zover Island Records.

Voor King Sunny niet gelaten. Tussendoor werd hij immers een machtig ondernemer (olie, mijnen, nachtclubs, filmproductie, platenmaatschappij,...). Hij bleef er wel over waken om minstens 70% van z'n tijd met muziek bezig te zijn. En dus is het maken van platen en optreden nooit gestopt.

Gelukkig maar. Als ik geen zin heb in "Could You Be Loved?" (van Bob Marley), krijg je mij wel met deze "Synchro System" de dansvloer op...

Tsjechië, Vakantieland

Anders reizen? Misschien een bezoekje aan het knekelhuis van Sedlec in Tsjechië? Het omliggende kerkhof was zo populair dat er steeds maar plaats moest worden gemaakt voor nieuwe graven. De beenderen van verlaten graven werden bij elkaar gebracht in de crypte. Tegen het begin van de 19de eeuw was dit opgelopen tot de overblijfselen van 40.000 mensen. Decoratiemateriaal genoeg om een knutselende houtbewerker zijn creativiteit de vrije loop te laten. Blikvangers werden het wapenschild van de plaatselijke adelijke familie en een kandelaar in elkaar gepuzzeld uit alle beenderen van het menselijk lichaam.

Voor meer foto's: hier, hier en hier

Caetano Veloso in Brussel

Caetano Veloso speelde gisterenavond voor een uitverkochte AB. Een overtuigend optreden:

• Een erg gevarieerde set (van zwoele bossa nova over psychedelische chansons tot strakke rock);
• Een enorm, loepzuiver stembereik;
• Een straffe maar piepjonge en bedeesde begeleidingsband;
• En een liedje voor Leon:

60 jaar Nero

uit "de pax apostel" (1958)

"Nero is 60," juichen ze vandaag bij De Standaard. Da's wel leuk maar ondertussen ook wat triest. Nero verschijnt intussen immers al vijf jaar niet meer in de krant. Dit dagbladverschijnsel behoort stilaan tot een ander tijdperk, toen strips er écht toe deden en een beslissend wapen waren in de concurrentieslag tussen de kranten.

Eind jaren '40, had Willy Vandersteen met het succes van Suske en Wiske aangetoond dat een beeldverhaal een grote impact kon hebben op het aantal abonnees van een krant. De andere uitgevers zagen dit met lede ogen aan en waren al snel bereid om flink in de buidel te tasten om ook met zo'n strip te kunnen uitpakken. Marc Sleen ging daar graag op in.

"Nero werd een groot succes in Vlaanderen. De figuren waren antihelden met zeer herkenbare menselijke gebreken en de situaties waren vaak erg absurd en kolderachtig. Marc Sleen verwees ook veel naar de actualiteit en gebruikte zelfs gebeurtenissen die op dat moment in het nieuws waren in zijn scenario's."(Wikipedia)

Nero verscheen onafgebroken in de krant van 1947 tot 2002, dat is 55 jaar lang.

't Begon met een oorbel...

Het schijnt nochthans voor de rest een hele toffe kerel te zijn.

Voor meer body modification zie Art.Comongate.

Classic Clip 9 : Peggy Lee : "Why don't You Do Right?"

"By reducing how much she gives her listeners, she increases how much they get."

Peggy Lee had al snel gemerkt dat het zinloos was om zich te meten met het rumoer van het publiek in een nachtclub. Pas toen ze wat stiller ging zingen, begon men echt naar haar te luisteren. Die zachte, coole manier van zingen werd haar handelsmerk.

Begin jaren '40 kwam haar carrière in een stroomversnelling toen Benny Goodman haar in zijn orkest opnam. Peggy werd echter smoorverliefd op de gitarist, Dave Barbour. Goodman had strikte regels voor zijn muzikanten: wie niet van de zangeresjes af kon blijven, vloog eruit. Dus toen Peggy en Dave trouwden, konden ze gaan. Nu, ze brachten het er niet slecht van af. Samen maakten ze klassiekers als "I Don't Know Enough About You", "It's a Good Day" en deze "Why don't you do right?".

Later zouden Peggy Lee en Benny Goodman nog samenwerken. Maar Goodman was een konsekwent man: van zijn regel afwijken, daar was geen sprake van. Dave mocht niet meer meedoen.