Toen tekstdichter Bruno Balz in 1941 met een schandknaap betrapt werd, was zijn einde akelig dichtbij. Na dagenlange foltering op het Gestapohoofdkwartier ging het richting concentratiekamp. Over en sluiten? Toch niet. Zijn mede-auteur, componist Michael Jary liet Minister van Propaganda Goebbels verstaan dat hij zonder Balz de vlotte schlagers wel op zijn buik kon schrijven. En vormden die liedjes geen cruciaal ingrediënt van de populaire UFA-films, de verantwoorde hersenspoeling waar het gepeupel zo'n nood aan had? Balz was amper vrij of daar kwakte hij twee van zijn grootste successen op papier: "Ich weiß, es wird einmal ein Wunder gescheh'n" en "Davon geht die Welt nicht unter". Liedjes als een laatste strohalm. Wie kon er onberoerd bij blijven? De Duitse soldaten die alsmaar meer terrein begonnen te verliezen, gevangenen die vreesden dat de ergste horror nog moest komen, uitgeputte burgers omsingeld door een alsmaar verder uitdijende catastrofe,... Kwam alles dan toch nog goed? Onweerstaanbare schlagers voor een apocalyptische wereld. En bovendien was er Zarah Leander. Maar die wist van niets... Goed fout.
Uit de film "Die grosse Liebe" van Rolf Hansen (1942)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten