Natuurlijk is er nog hoop... Kijk naar Rita Hayworth. Ze zong haar liedje niet eens zelf. Toch schreef ze filmgeschiedenis door één handschoen uit te trekken. En gracieus te bewegen. Dat hielp ook. In die mate dat Joseph Cotten oreerde: "No matter how bad the film, when Rita danced it was like watching one of nature's wonders in motion." Hij was niet alleen met die mening. Rita bracht hele roedels mannen het hoofd op hol. En niet een beetje. Een paar pipo's vonden er niet beter op dan de eerste atoombom met haar foto op te fleuren. Of ze voor bovenstaand filmpje gesponsord werd door de Laboratoires Garnier weet ik niet.
Uit de film 'Gilda' van Charles Vidor (1946)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten