Tintin au Pays Dogon

Een Malinese versie van "Tintin en Congo".

Nog goed nieuws voor oude zakken

Beloftevol avantgarde collectief wordt oud. Tuxedomoon ontstond 30 jaar geleden in San Fransisco. Een cursus "Electronische muziek" bracht er Steven Brown en Blaine L. Reininger bij elkaar. Die verjaardag wordt op 11 oktober in de Beursschouwburg gevierd met een 'In Retrospect'-concert. Hopelijk betekent dat een minimum aan arty-farty geneuzel en een maximum aan klassiekers als "No Tears" en dit "In a manner of speaking"(*).

(*) Ook bekend door de covers van o.a. Nouvelle Vague, Amanda Palmer en Martin L. Gore

Vumbi in Congo

Nu de controverse rond "Kuifje in Congo" blijft verder duren, is de tijd wellicht rijp om met bovenstaande clipje op de proppen te komen. Een nummetje van mijn voormalige groep, Vumbi Vibration.
't Was maar om te lachen...

Uit een kindermond

Via "A Hole in the Head"

Gwammi Mufasta

Gravity Bar

Het hoogtepunt van een trip naar Dublin: een diner in de Gravity Bar op de hoogste verdieping van het Guiness Storehouse inclusief riverdance-demonstratie en Ierse songs met harpbegeleiding. Klef? Misschien, maar dan wel met een adembenemend uitzicht over de stad!

Go! Go! Go, Paco! Go!

Paco De Lucia toont even aan hoe relatief het concept "gitaar spelen" is. Let ondertussen ook op het ondersteunend getik van zijn voet. Olé!

Eric White

Gevraagd naar zijn invloeden, noemt de Amerikaanse schilder Eric White er zonder verpinken 700. Gaande van Frank Zappa en Captain Beefheart over Richard Scarry, Marcel Duchamps en Wilhelm Reich tot Salvador Dali. Die laatste is alvast geen verrassing.

"Whites approach to figuration is both beautiful and disturbing. Whether expressed blatantly or in a subtler manner, his work attempts to tap into those realities and dimensions that exist beyond the fringe of our perception."

Pancho Amat

In het kader van het festival "Son Cubano" stond de Cubaanse tresvirtuoos Pancho Amat op de planken van het Molièretheater.

Autoloze zondag

Ik had gedacht de trappers van mijn fiets eens onbezorgd te kunnen laten ronddraaien maar ik kwam bedrogen uit, gisteren op de autoloze zondag. Er waren zoveel uitgelaten mensen op de baan dat ik wel erg goed uit m'n doppen moest kijken of ik had een of andere snotter onder de wielen. Het was bijna stresserender dan me op een gewone dag per fiets door het Brusselse spitsuur te wagen. De prijs van het heerlijk weertje, oftewel elk voordeel hep zijn nadeel.

A Short History Of America

Een filmpje gebaseerd op de cartoon "A Short History Of America" van de messcherpe Robert Crumb. De papieren versie eindigde met de onheispellende vraag: "What's next?"

Wereldbal

Mijn fotoapparaatje was gisteren niet erg in vorm tijdens het Wereldbal in St Joris. Op het bovenste prentje kunnen desalniettemin de frontmensen van de groep Sonbacan ontwaard worden. Deze band stond garant voor een flinke schep strake salsa. Klassiekers als "La Camisa Negra" werden afgewisseld met latinoversies van Vlaamsche standards als "Ik wil de wereld zien" of "Vlaanderen boven". Met veel overgave zette het publiek de vooraf aangeleerde pasjes op de dansvloer neer.

Daarna kwam Dieudos Makwanzi met zijn groep "Juke Box African" de sfeer nog wat verder oppoken met afroclassics: "Zouké zouké", "Africa Mokili Mobimba",... Zachtjes wiegden onze heupen tot een gemene hongerklop ons richting pitakraam dreef.

Goed nieuws voor oude zakken

Wat hiervan te denken? Alweer zo'n legendarische groep die terug bij elkaar is. Radio Birdman was samen met The Saints één van de eerste Australische punkbands. Ze hadden goed naar The Stooges, MC5 en surfrock geluisterd en mixten die ingrediënten met hun jeugdige Sturm und Drang. In 1978 was hun liedje echter al uit.

Tot voor kort... Eind jaren '90 vonden ze elkaar terug. Vorig jaar namen ze een nieuwe plaat op. En op 24 oktober staan ze in de Trix voor een Belgische liveshow. De kans dat we nog zo van onze sokken geblazen worden als het publiek in 1976 schat ik eerder klein. Maar om mij eens stevig laten gaan op de tonen van "Descent into the Maelstrom" zeg ik geen nee.

Tatraplan

Deze ultracoole wagens kwamen zowaar uit Tsjechië. Vanaf de jaren '30 gooide Tatra hoge ogen met stroomlijnwagens. De naoorlogse Tatra 600 ofwel Tatraplan was het resultaat van revolutionaire aerodynamische vernieuwingen in autodesign voor massaproductie.

Talatala

In het Waals Huis aan de grasmarkt te Brussel staat momenteel de Congolese strip centraal. De tentoonstelling "Talatala" (een swahiliwoord dat zowel 'bril' als 'spiegel' betekent) maakt een reis door het dagelijkse Kinshasa, doorheen haar stadslegenden, haar openbaar vervoer, de Europese droom en Artikel 15 (virtueel grondswetsartikel over plantrekkerij).
Via installaties, video’s, foto’s, portretten van artiesten, vertalingen van het Lingala en vooral heel veel stripverhalen wordt een licht geworpen op de geschiedenis, de productieomstandigheden en de belangrijkste creatieve thema’s van het Kongolese stripverhaal, gisteren en vandaag.

De tentoonstelling loopt nog tot 27 oktober en is gratis te bezoeken.

Vince Ray

Tekenaar Vince Ray kijkt niet op een rock'n'roll-cliché meer of minder. Het maakt hem bovendien niet zoveel uit waar hij zijn vampen, skeletten of chroombakken kwijt kan: tattoos, posters, platenhoezen, tassen, asbakken, t-shirts, hemdjes, riemkoppen, gitaren... als het resultaat maar rockt...

Wie echter een exclusiever ontwerp van de man zoekt, kan opteren voor een door Vince Ray versierde WC-pot.

Rock 'n' Roll Madness

Geen opwindende muziek zonder een zweempje gekte. Lux Interior & Poison Ivy hadden genoeg rock 'n' roll-plaatjes verzameld om dat maar al te goed te beseffen. Toen ze hun eigen band, The Cramps, oprichtten, overgoten ze de muziek dan ook gul met onverdunde waanzin. En het mocht gerust een geutje meer zijn. In 1978 gaven ze zelfs een show in een psychiatrische instelling (Het California State Mental Hospital in Napa). De versie die ze daar van Human Fly neerzetten is redelijk euh...krankzinnig!

"The Way I Walk (Is Just The Way I Walk)" Dat kon daar anders wel tellen als statement.

Vieze vetzak!

Jean-Marc Reiser (1941-1983) kende als cartoonist niet veel concurrentie. Ook al kwakte hij het allemaal ruw en ongepolijst op papier, 't bleef net iets beter plakken. Met genoegen toonde hij wat er schuilgaat achter de facades. Zijn schijnbaar nonchalante kribbelingen daalden af in de krochten van de menselijke geest. Het resultaat was een humor die erin slaagde om zowel subtiel als platvloers te zijn.

De wind staat tegenwoordig gunstig voor stripverfilmingen (Zie Spiderman, Batman, Fantastic Four en zelfs Sin City). Waarom dus nu geen nieuwe Reiserfilm? Dat zou pas een uitdaging zijn voor Steven Spielberg en Peter Jackson! Ze zouden zich beter op "Les Copines" of "Mon papa" werpen in plaats van met die brave Kuifjestrips aan de slag te gaan! Tot Hollywood de grote kannonnen bovenhaalt, is er natuurlijk nog de lowbudget-verfilming van "Gros Degeuelasse" uit 1985 door Bruno Zicone.

Classic Clip 8 : Pedro Infante: "Cucurucucu Paloma"

Toen het nieuws vernomen werd dat de Mexicaanse zanger/acteur Pedro Infante in een vliegtuigongeval was omgekomen, vielen de vrouwelijke fans bij bosjes in zwijm. Sommigen waren bereid hem tot in de dood te volgen.

Deze latinlover had begin jaren '40 faam verworven met rollen als een charro die zingend en vechtend om vrouwen door het leven stapte. Voor de groeiende stadsbevolking verzachtte hij de heimwee naar het platteland. Echt legendarisch werd hij door de eenvoudige schrijnwerker Pepe El Toro neer te zetten. Een idool waar elke simpele werkmens zich mee kon identificeren.

Maar was hij nu eigenlijk wel echt dood? Zoals het een befaamde dode betaamt, deden er allerlei complottheoriën de ronde. Fanatici geloofden dat hij was ondergedoken. Om de verwarring ten spits te drijven, dook er op tijd en stond een flauwe plezante op die beweerde dat hij Pedro Infante was. Maar bij het zingen van een bolero ranchero viel die geheid door de mand.

En wie toch nog persé een versie van Caetano Veloso wil horen, klikt hier.

Douce retro

Een mooie generiek in ware Jim Flora-stijl door Pol Flores en Mushi. Ze maakten het voor een uitzending over de Franse zanger Charles Trenet. Op de tonen van zijn nummer "Douce France".

Voor de muggenzifters: er zit een foutje in het filmpje. Op het moment dat we een gedempte trompet horen, zien we immers een trombonist aan het werk.

Strip zonder woorden!

Het fenomeen Lewis Trondheim raast reeds jaren door de Franstalige stripwereld. Een aantal van zijn reeksen (Donjon, Kobijn) verschijnen nu ook in het Nederlands. Maar taal hoeft vaak geen belemmering te zijn om van zijn sardonische humor te genieten.

De avonturen van Mister O en Mister I zijn pure slapstick. Op elke pagina telkens één verhaal van 60 (!) vakjes vol listen en pijnlijke mislukkigen. Net als in de glorieperiode van de stille film zijn woorden overbodig.

Ook het album "UFO" doet het zonder tekst. Dit boek is in feite één grote zoekprent: Welk parcours doorheen de geschiedenis van de aarde dient een gecrashte alien te volgen om een veilige terugtocht te kunnen aanvatten?

"La nouvelle pornographie" slaat echter alles. Trondheim zelf beschrijft het als een pornoboek dat niet voor de kinderen verstopt moet worden. Deze reeks vettige droedels was in 2006 goed voor le Grand Prix in Angoulème. Abstracte erotische humor! Rebussen voor geile breinen! Sex van binnenuit!

Een voorproefje:

Back from the garage

In de schatkamer van Garage Hangover is de liefhebber van ongetemde sixtiespunk al snel een paar uur zoet. Obscure geschiedenissen van obscure bands geïllustreerd met obscure geluidsfragmenten. De geest van de befaamde 'Back from the grave'-compilaties komt zowaar terug tot leven. Er valt echter meer te ontdekken dan uitsluitend Amerikaanse garagerock. Tot in Japan, Peru of India wordt er gespeurd naar duistere sixtiesbeats.

Zin in kippenvel?

David Hidalgo en Cesar Rosas van Los Lobos gingen in 1998 nog eens op zoek naar hun chicano-roots. Het gevolg was het hobbyclubje "Los Super Seven". Samen met ander goed volk (Flaco Jimenez, Freddy Fender, Rick Trevino,...) grasduinden ze in de Mexicaanse muziekcatalogus. Absolute hoogtepunt van het eerste album: "La sirena" door David Hidalgo. Kippenvelmuziek...