Carmen Miranda zette niet zomaar voor de lol een fruitkorf op haar hoofd. Ze was een stumperdje van ocharme 1m52 hoog. Maar kijk, samen met haar plateausandalen en haar felkleurige gewaden maakten die vruchtenmanden dat zij van het scherm spatte, larger than life. De inspiratie voor haar uitdossing had ze in de populaire wijken gevonden. Daar ontdekte ze ook de Samba. Zij werd een pionier die die muziek uit de zwarte favela's haalde. Tegen het eind van de jaren 30 was ze een absolute ster in Brazilië. En dus wenkte het buitenland. Hollywood. In de Verenigde Staten was het succes overweldigend . Zij werd het icoon van het tropicalisme. Tegen 1945 was ze de best betaalde vrouw van de USA. Niet dat men daar in Brazilië onvoorwaardelijk trots op was. Men beschuldigde Carmen Miranda ervan haar cultuur belachelijk te maken en een fout beeld van haar land naar buiten te brengen. "The Brazilian Bombshell" kon daar niet mee lachen. Ze zong "Disseram Que Voltei Americanizada" ("Ze zeggen dat ik als een Amerikaanse terugkwam") en 14 jaar lang zette ze geen voet meer op Braziliaanse bodem. Was ze enkel nog maar een exotische karikatuur? Die kritiek vrat aan haar maar tegelijk bracht ze uitdagend "Bananas is my business". Ze kende een einde een flamboyante showbizzster waardig: In 1955 kreeg ze een hartaanval tijdens een dansnummer voor een televisieshow. Ze werd teruggevlogen naar Brazilië. Het land was in nationale rouw toen een half miljoen mensen meeliepen in haar begrafenisstoet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten